عکس/ صفحه ای از دفتر شعر “توکٌل” با دستخط خودش

صفحه ای از دفتر شعر میرزا محمد علی توکلی متخلص به توکل با دستخط و تذهیب خودش.

برگرفته از آرشیو سید یحیی حسینی

این شاعر گرانقدر در سال ۱۳۰۷خورشیدی  در روستای طلحه بدنیا آمد.

خواندن و نوشتن را در مکتب خانه ی روستا فرا گرفت.

این شاعر ۶ دفتر شعر داشته است که تا سالها بعد از مرگش نیز این دفتر ها بر جای مانده بود ولی متاسفانه بدلیل بی توجهی اقوام و سایر نزدیکان ۵ دفتر شعر آن از بین رفت ولی خوشبختانه یک دفتر آن باقی ماند که در سالهای اخیر بچاپ رسیده است.

استاد توکلی بانی حسینه ی میرزا نیز بودند که در ایام محرم با اشعار سوزناک خویش در رسای سرور و سالار شهیدان پذیرای عزاداران بود.یکی از قصاید این استاد با این مطلع شروع میشود:

چون روز عاشورا رسید……

لازم به ذکر است که هنوز هم اشعار این شاعر بر لب  نوحه خوانان و عزاداران  در ماه محرم است.

ایشان خاطرات روزانه ی خود را هر روز در دفتر خاطرات خود ثبت می کرده است. اوضاع و احوال شاعر و شادی ها و غم ها و شکایت ها و گلایه های او از روزگار را به وضوح در خاطرات توکلی می توان مشاهده کرد.همچنین با مطالعه ی خاطرات این ادیب می توانیم به اوضاع  جامعه ی آن زمان و همچنین وضعیت اجتماعی، اقتصادی،فرهنگی و سیاسی آن زمان پی برد. علاوه بر دفتر خاطرات خود شاعر می توان از خاطراتی که هنوز هم بر سر زبان سالخوردگان دیار مهر باقی مانده است  اشاره کرد که انها را با زبانی شیرین و به یاد ماندنی برای امروزی ها نقل می کنند.

دست جفای روزگار این اجازه را به توکلی نداد که بتواند استعدادها و توانایی های خود را آنطور که شایسته ی آن بود به نمایش بگذارد و تقدیرش این بود که در سن ۳۹ سالگی و در حالی که هنوز حرفهایی برای سرودن داشت در حادثه ی سقوط از قاطر قطع نخاع گرددو پس از ۱۰روز در بیمارستان سعدی شیراز در تاریخ ۱۰اردیبهشت ۱۳۴۶جان به جان آفرین تسلیم کرد .جالب است که وقتی ایشان آخرین لحظات زندگی پر ماجرای خود را سپری می کردند اشعار سوزناکی در وصف حال خویش سروده است.

توکلی در بداحه سرایی هم دستی داشته است تا آنجا که اگر کسی شعری از شاعری دیگر می خواند بلافاصله او هم به همان قافیه از خودش برای فرد می سرود.

در اشعار شاعر همه ی آرایه های ادبی از جمله لف و نشر،تکرار،واج آرایی،تضاد و … مشاهده میگردد.