نوشته های تازه

تنها در شلوغی ها + کاریکاتور

سال ها پیش تلویزیون یک کالای لوکس بود و در هر خانه ای نمی شد آن را پیدا کرد . هر که داشت هم برای تماشای یک ساعت برفک که شاید در میانه آنها سایه ای از تصویر یک فیلم هم پیدا بود باید آنقدر آنتن بالای پشت بام  را می چرخاند تا شاید فریادی […]

اشتراک گذاری
23 شهریور 1395

سال ها پیش تلویزیون یک کالای لوکس بود و در هر خانه ای نمی شد آن را پیدا کرد .

هر که داشت هم برای تماشای یک ساعت برفک که شاید در میانه آنها سایه ای از تصویر یک فیلم هم پیدا بود باید آنقدر آنتن بالای پشت بام  را می چرخاند تا شاید فریادی از داخل اتاق بلند شود که ” همین جا خوبه ، اومد”

بعد ها که تلویزیون پا به خانه همه گذاشت ، یکی از پز های مهم بلند تر بودن آنتن  بود که معنایش صد البته کیفت بهتر تصویر احتمالی بود.

دلیلش را هیچ وقت نفهمیدم اما تابستان ها  تصاویر تلویزیون بهتر میشد ، می گفتند از شرجی هواست!

کم کم زمان فرق کرد و تلویزیون از یک کالای لوکس حالا جز ضروری ترین اقلام زندگی است ، اینجور بگویم که شاید بتوان بی وسایل آشپزخانه سر کرد اما بی تلویزیون  آنهم از نوع “ال ای دی” و” اسمارت ” و  ” فور کی ” و … اصلا روزمان شب نمی شود.

smart-phone-addiction-technology-modern-world-jean-jullien-27__700-copy

در میهمانی هایمان به جای تخمه و آجیل و معاشرت ، به صفحه حالا بزرگتر شده تلویزیون خیره می شویم و اگر کسی هم خدایی ناکرده ناپرهیزی کرد و سوالی پرسید با دست فرمان ساکت را برایش صادر می کنیم.

شاهد این ادعا را می توان در مکان های عمومی نیز پیدا کرد. سالن های انتظار بانک ها و ادرات و مغازه ها و … نمی تواند از تلویزیون خالی باشد. با تماشای فیلم های بی صدای درون لابی بیمارستان ها و مطب پزشکان به خوبی می توان حال و هوای  تماشای فیلم های صامت اوایل صنعت سینما را تجربه کرد.

اما دوران خوش تلویزیون هم دیری نپایید ، این بیچاره اگر چه هنوز هم در مقام خود تکیه داده و جایگاهش روز به روز شیک تر و با وقار تر می شود اما حالا دیگر با گلدان های گران قیمت مصنوعی  خانه هیچ تفاوتی ندارد. اگر چه در تمام مدت روشن است اما اعضای خانه اعم از صاحبان خانه و میهمانان  همگی مشتاقانه جایی دیگر را نگاه می کنند و فقط اگر کسی حین جابجایی خود از روی مبل ، اشتباهی باعث خاموش شدن آن شد همگی با هیجان سر بلند می کنند و با هم می گویند :” روشنش کن ”

smart-phone-addiction-technology-modern-world-jean-jullien-210__700-copy

بله این روزها هووی تلویزیون ، اینترنت تلفن همراه و تبلت شده است.

  • هنگام تماشای فیلم سینمایی ، در اینترنت دنبال آخر داستانش می گردیم
  • پخش مستقیم فوتبال را از تلویزیون نگاه می کنیم ، اما نتایج آن را از اینترنت می گیریم
  • حین تایید سخن مخاطبمان با سر ، با انگشت صفحه گوشیمان را بالا و پایین می کنیم تا نکند خدایی ناکرده یک پیام در گروه از دست مان در برود
  • وقتی داریم به پیام دوست نادیده امان جواب می دهیم و همزمان خنده ملیحی هم بر لب داریم قاشق پر از پلو را در چشممان فرو می کنیم و آخ هم که نمی گوییم هیچ ، با بازویمان چشم زخمی را گرفته و شجاعانه با چشم دیگر کارمان را ادامه می دهیم

وقتی پسر عمویمان را می بینیم (البته به هم معرفی مان می کنند) بعد از سلام  حتما می پرسیم پروفایلت تو اینستاگرام به نام کیه!

تنها آدم هایی هستیم در دنیا که چند اسمی هستیم. نام شناسنامه ای (که کم کم غیر قابل استفاده می شود) و  یک دو جین نام مستعار که با آنها در شبکه اجتماعی عضو هستیم . جالب اینجاست که همه هم می دانیم” باران ۱۲۵۳۶” همون کامبیز یه دنده خودمونه!

smart-phone-addiction-technology-modern-world-jean-jullien36__700-copy

حالا گاهی وقت ها وقتی از جلوی آینه می گذریم اگر گوشیمان دم دست نباشد – که با آن مشغول گرفتن سلفی باشیم- و اگر چشممان به خودمان افتاد برای یک لحظه از خودمان می پرسیم : ” این دیگه کیه ، چقدر آشنا ست” و بعد با قیافه ای که نشان از ذکاوت ذاتی مان دارد می گوییم : ” خودمم دیگه”

*****

و این داستان غربت ناتمام این روزهای آدم هاست ، خودتان می توانید این داستان را برای خودتان تکمیل کنید و پایانش را آنجور که دوست دارید بنویسید .

بازگشت به صمیمیت با صفای خود یا ….

 

عبدالخالق اسدی

2 پاسخ به “تنها در شلوغی ها + کاریکاتور”

  1. محمود انوار گفت:

    بسیار واقعی و زیبا

  2. سجاد عابدی گفت:

    آره خداییش

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *