شولای زرد… منصور وفایی(شعر)

شولای زرد پوشیده ای

بر شانه جاده

و از شانه رهگذرانت

غباز غربت می زدایی

چون مامی مهربان

فرزندانت را آغوش مهر می گستری

و آنها – این جگر گوشه های دل گزایی-

سرمست در سایه ات می آسایند

و دود آتش شان

چشم هایت را می سوزاند

و آنگاه در اندوه دلگیر یک روز پاییزی

به رسم یادگاری

با نیشتر سفاهت

جفای معشوق را

بر تن سترگت داغ می نهند

تا با تو قسمت کنند اندوه ای جفا را.

سالهاست

ریشه دوانده ای

در خاکی ناسپاس

و عطشی ناگزیر را

تحمل کرده ای

که باغبانت قاتل گلهاست

و زبان تو را نمی فهمد!

دلگیرم از بادهای مست

که گلهای نارجی ات را به حراج  می برند

و مغرور این باورم

که تو باز هم ایستاده ای

خاموش و پرغوغا

سیراب و صبور

در زمینی خشک و نفرین شده…

منصور وفایی: ۲۹ فروردین ۹۳

 

در ابتدای ورود به روستای طلحه اولین چیزی که (به ویژه در فصل بهار ) چشمان ما را به خود خیره می کنند درختان زیبای سِوِنگ هستند که در سمت چپ جاده ورودی به روستا قرار دارند . درختانی کمیاب و کم توقع که نظیر آن به ندرت در استان بوشهر یافت می شود.این خانواده کوچک سونگ هر ساله با آمدن بهار شروع به گلدهی می کند و گلهای زرد و زیبای خود را در معرض دید همگان قرار می دهد. در اواخر دهه ی دوم فروردین گلدهی این درختان به اوج خود می رسد به طوری که به سختی می توان در میان انبوه گلها ، شاخه ها و برگ های درخت را مشاهده کرد .

گلهای آن حالت شیپوری ناقص دارند و در  هر کدام چند قطره مایع شیرین و معطر قرار دارد . این درخت میوه ای ندارد و دوره گلدهی آن محدود به ماه های فروردین و اردیبهشت می باشد.